HISTORIA JU JITSU

Z historią, której początki sięgają 2000 lat wstecz JU JITSU w przeciwieństwie do JUDO usiłuje unikać powabu aren sportowych i zapewnia sobie status sztuki wojennej JU JITSU (po japońsku - "technika ustępowania") momentalnie poddaje się sile atakującego, odwraca ją i wraca z kontratakiem. JU JITSU zawiera także uderzenia, techniki dźwigniowe i rzuty, używa wielu miejsc na ciele podatnych na zranienia (kyusho lub atemi). Chociaż jest to głównie niezbrojna metoda walki, używanie broni jest tradycyjną częścią programu. Opanowanie pamięciowe i dyscyplina kładą duży nacisk na trening psychiki i dlatego JU JITSU wykorzystuje raczej zręczność niż moc i brutalną siłę. Ta sztuka wojenna jest dostępna dla wszystkich bez względu na wiek, płeć czy budowę ciała. My generalnie przekazujemy sztukę, jej rozwój technik, nauczamy każdego kto jest chętny się uczyć nie robić wyjątków. Od dzieci i nastolatków po osoby starsze i fizycznie niedoskonałe, otwierając "drzwi" dla każdego. My nie wierzymy w przyswajanie dokładnego stylu, lecz uczymy naszych adeptów, studentów zgodnie z ich indywidualnymi ( i jedynymi w swoim rodzaju) potrzebami, czy Ty uzyskasz pomoc w rozwijaniu Twoich umiejętności walki, własnej obrony, poprawisz swoje zdrowie lub zwiększysz opanowanie i i zaufanie do swoich możliwości - to zależy tylko od Ciebie. My pomożemy uzyskać poprzez treningi to co Ty chcesz. Celem naszej sztuki wojennej JU JITSU jest natychmiastowe obezwładnienie napastnika jak najmniejszym wysiłkiem - wykorzystując jego siłę, zgodnie z zasadą "ustąp, aby zwyciężyć", bez użycia broni, w którą uzbrojony jest przeciwnik, stosując techniki kombinacji: Rzucając go na ziemię, stosując bolesne dźwignie na stawy kończyn, duszenia, kontratakujące techniki ciosów, pchnięć, bloków i kopnięć, uciski w miejsca wrażliwe na ciele człowieka.

...przez mozolną pracę osiągniesz kierunek "drogę życia"...
Eugrniusz Sikora

Antyczne formy walki wręcz

Najwcześniejsze ślady świadczące o stosowaniu walki na pięści znajdujemy około 3 tysięcy lat p.n.e. w Babilonie. Płaskorzeźby przedstawiające sceny walk na pięści zostały odnalezione w grobowcach faraonów, co świadczy o odbywaniu tego rodzaju walk w starożytnym Egipcie. Znacznie ściślejsze informacje na temat rozwoju walki na pięści dostarczyła nam historia starożytna Grecji (dzieła pisarzy antycznych), gdzie walka ta obok zapasów, stanowiła nie tylko jeden z najbardziej popularnych sportów, lecz także cenne ćwiczenia fizyczne. W 644 roku p.n.e. do programu igrzysk olimpijskich antycznej Grecji (XXXIII) została wprowadzona nowa konkurencja, występująca pod nazwą pankration (co oznacza po grecku: pan - wszech, ogólno; kratos - siła, moc, władza). Konkurencja ta stanowiła połączenie uprawianej wówczas walki na pięści (boks) z chwytami pochodzącymi zarówno zzapasów, jak też z innych walk wręcz (podobnych lub zbliżonych do znanego dzisiaj japońskiego ju jitsu, jiu jitsu).

Walka wręcz w krajach Dalekiego Wschodu

W starożytnych Chinach, Indiach, Korei, Japonii i innych, walka wręcz rozwinęła się w odmienny sposób. Wykorzystano w niej nie tylko techniki ciosów gołą pięścią (jak w antycznej Grecji), lecz także uderzenia innymi częściami i powierzchniami rąka także nóg, a niekiedy nawet głową. Jednakże w tych krajach, w celu zabezpieczenia pięści przed kontuzjami i zwiększenia skutków ciosów, zamiast wprowadzenia specjalnych rękawic (jak miało miejsce w starożytnej Grecji, opracowano odpowiednie metody uodpornienia uderzających powierzchni pięści oraz innych części rąk i nóg. W krajach Dalekiego Wschodu rozwinęły się także w sposób charakterystyczny osobliwe systemy i style walk wykorzystujące głównie chwyty, jak na przykład w znanym nam dzisiaj systemie walki ju jitsu i innych wcześniejszych japońskich, chińskich czy koreańskich systemach walki wręcz.

JU JITSU w Japonii jako w "Kraju Wschodzącego Słońca", w różnych okresach jego rozwoju, powstało i ukształtowało się wiele osobliwych systemów, stylów i sztuki walki zarówno na "puste ręce", jak też z użyciem różnorodnej broni. Wiele tych walk uprawia się dziś niemal na całym świecie bądź to jako sztuki walki, bądź to w formie sportowo-zawodniczej. Walki te sięgają swymi korzeniami i nawiązują do tradycji wojennych samurajskich sztuk walki, występujących wówczas pod nazwą BUGEI iBUJITSU. Mówiąc o tych walkach mamy na myśli walkę mieczem ken-jitsu (dzisiaj kendo), posługiwanie się piką ayri-jitsu, łukiem kyu-jitsu, a także walkę "na puste ręce" ju jitsu.

Zanim ju jitsu uzyskało obecnie używaną nazwę, występowało pod wieloma różnymi nazwami, jak: sumo, yawara, tai-jitsu, wa-jitsu, torite, kogusoku, kempo, hakuda, kumi-uchi, shubaku, koshino-mawari, aiki-jitsu. Wymienione walki uważa się jako praformy ju jitsu, gdyż mają one wiele wspólnych, a nawet identycznych form (technik) z obecnym ju jitsu. Uważa się, że przyjęcie nazwy JIU JITSU (JU JITSU) miało miejsce w XVII wieku (około 1680 r.) za sprawą japońskiego lekarza onazwisku Akyama Shirobei Yoshitoki, który wprowadził tę nazwę dla swojej szkoły YOSHIN-RYU.

Ju - miękko, ustępliwie,

Jitsu - sztuka (wojenna),

Ju-Jitsu - sztuka miękkiego ustępowania, która powstała i rozwinęła się w Japonii, jako system bojowy samurajów (bushi). W swej technicznej podstawie ju-jitsu obejmuje: rzuty, uderzenia, dźwignie, kopnięcia, podcięcia, duszenia, naciski, kontrolowanie energii.

Najczęściej spotykane transkrypcje "walki wręcz" rodem z Japonii to znaki KANJI według Hepburna: JU-JITSU oraz JU-JUTSU przy czym kreska (-) łącząca te znaki jest czasami pomijana i wówczas spotyka się zapisy JUJITSU oraz JUJUTSU. W państwach hiszpańsko języcznych spotkać można transkrypcje JIU-JITSU oraz JIU-JUTSU pisane osobno lub łącznie JIUJITSTU, JIUJUTSU.

Spotykane są również hybrydy językowe oraz zapisy rosyjsko języczne : DŻUDŻITSU DZIUDZITSU DZIUDZIUTSU. Podobnie dokonuje się zapisu JUDO, JU-DO, DŻUDO, DZIUDO.

Przeprowadzanie szczegółowej charakterystyki szkół nie jest zawsze możliwe, zuwagi na brak w pełni wiarygodnej literatury na ten temat. Najważniejsze szkoły ju jitsu w Japonii: Takenouchi-ryu - jako najstarsza szkoła, założona przez Takenouchi Hisamori (urodzony około 1500 r.), działająca w pierwszej połowie XVI w. Zapożyczyła ona wiele technik ze starego sumo.

Kito-ryu i Jikishin-ryu - założona w XVII w. Przez Fukuno Shichiroyemon (kito-ryu) i Terada Kanyemon (jikishin-ryu). Obaj mistrzowie ściśle współpracowali ze sobą. Ich szkoły zaliczane są do najstarszych szkół walki o praformach ju jitsu.

Kyushin-ryu - założona przez Inugami Nagakatsu w pierwszej połowie XVIII w. Wszkole tej nauczano kompleksowego systemu walki wręcz - opartej na wzorach ju jitsu.

Yoshin-ryu - założona przez Akyama Shirobei Yoshitoki około 1680 r. (styl "giętkiej wierzby".

Tenshin-shin'yo-ryu - założona przez Matayemon Iso, której działalność przypada na około 1855 r. Szkoła specjalizowała się w sztuce atemi (ciosami), rzutach (nage), torae (trzymaniach) i duszeniach (shime).

Sekiguchi-ryu - założona przez Sekiguchi Jushin oraz szkoła Shibukawa-ryu założona przez Shibukawa Bangoro. Te dwie szkoły współpracujące ze sobą wzakresie rozwoju ju jitsu były szeroko znane w Japonii w XIX-XX w.

Do innych ważniejszych w Japonii szkół ju jitsu można zaliczyć Shiten-ryu, Fusen-ryui Sosuishi-ryu.

JU JITSU w Polsce

Japońskie ju jitsu w Polsce ma ponad osiemdziesięcioletnią tradycję. Jest to niewątpliwie najwcześniej znana i uprawiana w naszym kraju japońska sztuka walki ocharakterze samoobronnym, a także wojskowo i policyjno użytecznym. Jiu-jitsu nauczane w Polsce w okresie międzywojennym niewątpliwie było wzorowane na formach staro japońskiego jiu jitsu. Były w nim typowe dla tej sztuki walki takie rodzaje technik jak : rzuty, dźwignie, duszenia, pady i przewroty jako elementy obrony, a także ciosy i uciski w miejsca wrażliwe na ciele człowieka. Pierwsza książka napisana przez Zygmunta Kłośnika , pt. Dżiu-dżitsu, czyli źródło zdrowia, siły izręczności", została wydana w Warszawie w 1909 r. Jedna z pierwszych w Polsce pozycji wydawniczych na temat jiu jitsu była także książka Wojciecha Szukiewicza pt. "Japoński system fizycznego trenowania ciała młodzieży", wydana w Warszawie w 1908 r. Kolejne lata i następne publikacje: "Walka Wręcz Jiu-jitsu" - Henryka Jeziorowskiego, Warszawa (I wydanie w 1923 i II wydanie poprawkowe w 1927 r.), "Zasady Walki Wręcz Jiu-jitsu - Czesława Stronczaka, Warszawa, wydana w 1931 r. Wyłącznie do użytku wewnętrznego policji. Do wybitnych krzewicieli sztuki ju jitsu należą Walerian Sikorski, Kazimierz Laskowski, prof.dr Eugeniusz Piasecki, prof. dr Alojzy Pawełek i wielu innych. Szczególnie ożywiony rozwój japońskiego jujitsu - głównie w formie samoobrony - nastąpił w Polsce po drugiej wojnie światowej, co miało miejsce w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku. Zastosowanie wróżnych formach samoobrony i walki wręcz, zwłaszcza w wojsku, milicji i różnych środowiskach młodzieży, a także osób starszych. Do najbardziej zaangażowanych wprzedmiocie sztuki walki, inicjatorem rozwoju i gorącym propagatorem ju jitsu isamoobrony, a zarazem pierwszym wykładowcą warszawskiej AWF był dr Czesław Borejsza (od roku akademickiego 1948/49). W 1950 r. w Warszawie odbył się tzw. "pierwszy krok judowy" w trakcie którego były prezentowane różnorodne techniki obronne ju jitsu, w grupie pokazowej był nasz mistrz Krzysztof Kondratowicz - pokazy zaliczane są do jednych z pierwszych w Polsce. Lata 60-te i 70-te azwłaszcza 80-te to burzliwy okres rozwoju ju jitsu . Dynamiczny rozkwit różnych formi styli sportów i sztuki walki. Rozwijają się i powstają nowe sekcje ju jitsu a między innymi w Warszawie, Poznaniu, Krakowie, Kaliszu, Opolu, Koninie, Częstochowie, Piotrkowie Trybunalskiem, Tomaszowie Mazowieckim, Szczecinie, Bielsko Białej, Katowicach, Białymstoku, Włocławku, Bydgoszczy, Głogowie, Lodzi, Wrocławiu, Gorzowie Wlkp. Szprotawie, Złotoryi, Nowej Soli, Lublinie, Zielonej Górze i wielu innych miejscowościach naszego kraju. W maju 1985 r. powstaje Krajowa Rada Instruktorów Sztuki Walki Jiu-jitsu, która koordynuje działania w dziedzinie sztuki walkiw Polsce. Duże zainteresowanie społeczeństwa szlachetną w swojej wymowie sztuką walki ju jitsu nie ustało, ale trwa nadal, pomimo rozwoju w Polsce innych dalekowschodnich sportów i sztuki walki.. Jedną z przyczyn (pozytywna strona) oczym świadczą licznie ukazujące się publikacje i podręczniki z zakresu ju jitsu oraz inne poczyniane inicjatywy w tym zakresie. Do najbardziej uznanych autorytetów wdziedzinie ju jitsu (w innych sportach i sztukach walki - również) należy Wielki Mistrz Mistrzów dr Krzysztof Kondratowicz, Warszawa, uznawany dzisiaj za prekursora i"ojca" polskiego Ju-Jitsu, samoobrony i wojskowej walki wręcz. Jest autorem 25 wydanych książek i książeczek, około 1500 artykułów na temat ju jitsu i różnych sztuk walki. Obecnie (2006 r.) Wielki Mistrz jest posiadaczem 11° DAN. W październiku 2010 r. Kancho Krzysztof Kondratowicz wracając z konsultacji Ju Jitsu zmarł w Warszawie przed swoim domem. Do końca swoich dni propagował sztukę walki Ju Jitsu.